Sempre pregunteime o mesmo. Por que a xente di que somos como capas de cebola? Cando era nena pensaba que sería porque as cebolas fan que choremos, porque pican os ollos cando as miramos. Pero agora entendo o que son as capas. Todos somos teas de historia, cubertas de momentos, problemas. Capas e capas que cando intentas quitar para descubrirte a ti mesma, só es capaz de atopar máis. Non hai un eu, só hai historias que nos compoñen como as capas ás cebolas.
Eu, filla do mesmo de sempre. Círculos que circulan circularmente. Xirando. Xirando e xirando. Filla do mesmo. Molesto. Pero o camiño tórcese e rómpese o ciclo. Vós, fillos do vento, liberdade. Escoitade canto podedes dar. Rompedes miñas orixes. Aprendo a escoitar o mundo que se abre continuamente. Péchase e volve a comezar pero xa non é o de sempre. Agora de cor, contraste, novos mundos, nova vista. Miradas. Agora nova mente, novo ser. Vós rompedes o eixe, os días, e facédeos de sons, sentidos, cores, brillos. Sodes libres, disfrutades. Escaravellos dourados de Exipto. Eu, coma vós, filla do mesmo, nacín pra ver cores, nacín pra ser libre.
Comentarios