Saltar ao contido principal

Lágrimas en la lluvia

     Blade Runner é unha película de 1982 dirixida por Ridley Scott e protagonizada por Harrison Ford e Rutger Hauer, entre outros. A trama desenvólvese no ano 2019, nun futuro no que a enxeñería xenética fai posible a creación de robots escravos, fisicamente iguais que os humanos, chamados Replicantes.  Os Blade Runner son un corpo que se encarga de “retirar” aos robots que permanecen na Terra. Rick Deckard, un destes policías xa retirado, é chamado para rematar ca vida de catro Replicantes rebeldes. A partir deste momento, a película non deixa un momento de descanso, non deixa que apartes a mirada nin un instante da pantalla. Cada escena, cada personaxe, cada ambiente son capaces de saturar todos os sentidos.
     Respecto á estética, paréceme impecable. Os ambientes continuamente cargados de humidade, cheos de personaxes e obxectos que non deixan de moverse nin un segundo. O feito de que durante toda a película sexa de noite, chova e haxa sempre fume dos vehículos e dos edificios, achega a estética ao cine negro dos cincuenta. É importante na película non deixar de mirar a pantalla nin un instante pois sería fatal ata perderse tan só o movemento dun ventilador. As cores brillantes da cidade, as cores máis ben apagadas dos interiores, as luces e as sombras que achegan o ambiente a unha estética case romántica, fan que a película cobre vida tan só cas imaxes. E en canto a estética hai que salientar a clara repercusión que ten en películas posteriores como Matrix, Brazil ou Teorema Zero, entre outras.
     No tocante aos sons, pode dicirse que son unha personaxe máis no filme. Non hai nin un só segundo durante toda a película no que non se escoiten os sons da cidade, dos mercados, da choiva, de voces que se atopan fora de campo. Os sons fan que te somerxas aínda máis nese ambiente denso e condensado axudando así a transmitir a frialdade e a pesadez do aire que ocupa todos e cada un dos lugares da cidade.
     En definitiva, na miña opinión, é unha película que se achega moito á perfección, tanto na trama coma na interpretación ou nos ambientes xa tratados. Parece incrible como unha película de hai trinta e cinco anos poida chegar a ser tan actual. A temática ten unha clara crítica á superpoboación das cidades, á contaminación que producimos e, en consecuencia, ao cambio climático. Tamén fai reflexionar sobre a ética, sobre cales son os actos morais, sobre cal das dúas personaxes principais ten a razón: un escravo ou un home entregado á sociedade na que lle toca vivir. Ademais, gustaríame facer referencia a un momento en particular da película que me impactou especialmente: cando o Replicante coñece ao seu creador. El é case coma un deus que pode crear vida ao seu gusto. O robot é un dos produtos das súas probas e o único que quere é saber por que ten que morrer. É quizais unha referencia ás relixións, nas que ninguén se percata de que o seu deus creouno mortal ata que se acerca o momento, e entón todos se preguntan por que teñen que deixar de vivir, por que teñen que deixar atrás todo que os fixo estar vivos. E finalmente, co famoso discurso, Rutger Hauer fai ver o etérea e efémera que é a vida. Como todo o que coñecemos, todos os nosos recordos, todo o que fixemos, as persoas ás que tratamos, os lugares aos que fomos, as nosas vivencias e ata os nosos pensamentos desaparecerán algún día completamente e só quedará no mundo o recordo que outros teñan de nós. El é un robot que ao igual que os humanos ten vida: coñece a persoas polas que sente, coas que comparte o seu, vive os seus propios momentos, ten recordos, sente, vive. Pero non é humano, e polo tanto, a súa vida non vale nada e soamente será un obxecto máis que deixará de funcionar.


      “He visto cosas que vosotros no creeríais. Atacar naves en llamas más allá de Orión. He visto Rayos-C brillar en la oscuridad cerca de la Puerta de Tannhäuser. Todos esos momentos se perderán en el tiempo como lágrimas en la lluvia. Es hora de morir...” (Hauer, 1982)

Comentarios

Ate dixo…
Boa entrada, Navia. Estou segura de que Manolo vaiche puntuar requeteben. Noraboa!

Publicacións populares deste blog

Quen son?

Que quen son? Non teño nin idea. Son repetición, son rutina e son o mesmo: o mesmo de sempre. Son un lago e son a estrada, son a radio, son a escola. Eu son ti e son eles, pero non son eu. Son o que queiras ver en min, aínda que trato de ser algo máis. Que ves ti que son eu? 

Sen orde nin ficción

Atoparse na realidade, sen ficción, quere dicir estar nun mundo sen orde. Nese mundo no que todos os momentos, aínda que unidos por un fío, poden ser anteriores ou posteriores ao momento exacto no que as persoas do teu redor dan sentido ao que existe. Sen orde nin ficción , unha peza realizada no contexto da  V Chanfainalab , un encontro de cineastas galegos celebrado en San Sadurniño dende o 2014. Unha experiencia xenial.