Blade Runner é unha película de 1982 dirixida por Ridley Scott
e protagonizada por Harrison Ford e Rutger Hauer, entre outros. A trama
desenvólvese no ano 2019, nun futuro no que a enxeñería xenética fai posible a
creación de robots escravos, fisicamente iguais que os humanos, chamados
Replicantes. Os Blade Runner son un
corpo que se encarga de “retirar” aos robots que permanecen na Terra. Rick
Deckard, un destes policías xa retirado, é chamado para rematar ca vida de
catro Replicantes rebeldes. A partir deste momento, a película non deixa un
momento de descanso, non deixa que apartes a mirada nin un instante da
pantalla. Cada escena, cada personaxe, cada ambiente son capaces de saturar
todos os sentidos.


En definitiva, na
miña opinión, é unha película que se achega moito á perfección, tanto na trama
coma na interpretación ou nos ambientes xa tratados. Parece incrible como unha
película de hai trinta e cinco anos poida chegar a ser tan actual. A temática
ten unha clara crítica á superpoboación das cidades, á contaminación que
producimos e, en consecuencia, ao cambio climático. Tamén fai reflexionar sobre a
ética, sobre cales son os actos morais, sobre cal das dúas personaxes
principais ten a razón: un escravo ou un home entregado á sociedade na que lle
toca vivir. Ademais, gustaríame facer referencia a un momento en particular da
película que me impactou especialmente: cando o Replicante coñece ao seu
creador. El é case coma un deus que pode crear vida ao seu gusto. O robot é un
dos produtos das súas probas e o único que quere é saber por que ten que
morrer. É quizais unha referencia ás relixións, nas que ninguén se percata de
que o seu deus creouno mortal ata que se acerca o momento, e entón todos se
preguntan por que teñen que deixar de vivir, por que teñen que deixar atrás
todo que os fixo estar vivos. E finalmente, co famoso discurso, Rutger Hauer
fai ver o etérea e efémera que é a vida. Como todo o que coñecemos, todos os
nosos recordos, todo o que fixemos, as persoas ás que tratamos, os lugares aos
que fomos, as nosas vivencias e ata os nosos pensamentos desaparecerán algún
día completamente e só quedará no mundo o recordo que outros teñan de nós. El é
un robot que ao igual que os humanos ten vida: coñece a persoas polas que
sente, coas que comparte o seu, vive os seus propios momentos, ten recordos,
sente, vive. Pero non é humano, e polo tanto, a súa vida non vale nada e
soamente será un obxecto máis que deixará de funcionar.
“He visto cosas que vosotros no creeríais. Atacar naves en llamas más allá de Orión. He visto Rayos-C brillar en la oscuridad cerca de la Puerta de Tannhäuser. Todos esos momentos se perderán en el tiempo como lágrimas en la lluvia. Es hora de morir...” (Hauer, 1982)
Comentarios