Saltar ao contido principal

Cans de Lume

Este é o teaser dunha curtametraxe de ficción; unha peza de suspense e fantasía que, cun certo ton surrealista, traslade ao espectador a un lugar misterioso, escuro e opresivo. 

Cunha estética baseada no cinema expresionista alemán, búscase mesturar varios mitos, como é o da Caixa de Pandora ou o da Santa Compaña

A historia narra a viaxe de Pan que, nunha soa noite, debe atopar a Esperanza. Tras abrir unha misteriosa caixa, un grupo de persoas misteriosas lideradas por Dando esperta dun soño eterno e comeza a sembrar o caos co seu lume. As cousas se complicarán para Pan cando, pensando que pode atopar alí a Esperanza, entra nunha igrexa escura. Pero o único que atopará alí será lume. 

Comentarios

Publicacións populares deste blog

Nacín pra ser libre (que aprendín)

Eu, filla do mesmo de sempre. Círculos que circulan circularmente. Xirando. Xirando e xirando. Filla do mesmo. Molesto. Pero o camiño tórcese e rómpese o ciclo. Vós, fillos do vento, liberdade. Escoitade canto podedes dar. Rompedes miñas orixes. Aprendo a escoitar o mundo que se abre continuamente. Péchase e volve a comezar pero xa non é o de sempre. Agora de cor, contraste, novos mundos, nova vista. Miradas. Agora nova mente, novo ser. Vós rompedes o eixe, os días, e facédeos de sons, sentidos, cores, brillos. Sodes libres, disfrutades. Escaravellos dourados de Exipto. Eu, coma vós, filla do mesmo, nacín pra ver cores, nacín pra ser libre.

Sen orde nin ficción

Atoparse na realidade, sen ficción, quere dicir estar nun mundo sen orde. Nese mundo no que todos os momentos, aínda que unidos por un fío, poden ser anteriores ou posteriores ao momento exacto no que as persoas do teu redor dan sentido ao que existe. Sen orde nin ficción , unha peza realizada no contexto da  V Chanfainalab , un encontro de cineastas galegos celebrado en San Sadurniño dende o 2014. Unha experiencia xenial.

Quen son?

Que quen son? Non teño nin idea. Son repetición, son rutina e son o mesmo: o mesmo de sempre. Son un lago e son a estrada, son a radio, son a escola. Eu son ti e son eles, pero non son eu. Son o que queiras ver en min, aínda que trato de ser algo máis. Que ves ti que son eu?