Natarsis

Dun día que estaba triste e fun de paseo. 

O son amargo da choiva peta nas fiestras da ialma esbozando o sorriso triste que se vai borrando. Triste vai o río, con son agarimoso. Ondean as curvas e as pedras que, arredor do pobo fachendoso, ca saraiba vense amoladas, esquecidas, saturadas. Feitas de morriña e morriñenta nada. Meniñas escuras, brillantes de escuro ton amarelo. Cando, entón, vaste lembrar? Cando vas deixar a terra da carga e volver ao infinito mar? Vence. Vence hoxe meniña, e volve a comezar.

Arredores da miña casa un ano despois dos incendios.   O verde xa non é verde. O verde é pardo, o verde é artificial, de plástico. O verde da Galiza, o verde dos seus ollos agora e dende sempre tan melancólicos, tan morriñentos da terra que marchou a medida que os homes ían pasando. Terra triste, novas cores máis tristes aínda cás cores máis tristes da Terra.  Queimárona. Cando chegas arriba, só queda encherse de valor, de forza, e intentar mirar cara alá, cara os lugares afastados nos que non podes ver se pasa o mesmo ca no teu lugar. Mirar á fronte, cara o mar que agora xa non é azul. Só queda mirar cara o ceo escuro que nalgún momento fixo caer chuvia na terra para intentar limpala de nós. Ese lugar cheo de cariño que dende o principio intentamos coidar, intentamos encher de verde, de cores e de luces. Intentamos limpar a cinza. E ese refuxio é o meu fogar de pedra.