Saltar ao contido principal

Publicacións

Toma II: viaje

Hai moitos tipos de viaxes: esas eternas que te cambian pouco a pouco, lixeiramente, que non se marchan ata que as botas, ata que te botan fora; e esas momentáneas, fugaces. Son capaces de cambiarte nun día, nunhas horas, en tan só uns minutos. Vanse cando menos queres que se vaian, botan fora o que nalgún momento fuches durante a viaxe. Son duras, violentas, fortes. O impacto da vida sobre a túa mente. Deixan baleiro. As viaxes só deixan un baleiro, unha mestura entre a nada e o todo. Baleiro? Tal vez. Viaxes distintas, para todos, a vida, a morte, trens e máis trens, autobuses, coches, xente, escaleiras, música, máis xente, máis música, familia, amigos, amigos que marchan pero nunca marchan, pintura e máis pintura, portas, animais, risas, máis pintura. Todo é fugaz. Fugaz e baleiro. Todo e nada. Baleiro? Tal vez.

Las lágrimas de las cebollas

Sempre pregunteime o mesmo. Por que a xente di que somos como capas de cebola? Cando era nena pensaba que sería porque as cebolas fan que choremos, porque pican os ollos cando as miramos. Pero agora entendo o que son as capas. Todos somos teas de historia, cubertas de momentos, problemas. Capas e capas que cando intentas quitar para descubrirte a ti mesma, só es capaz de atopar máis. Non hai un eu, só hai historias que nos compoñen como as capas ás cebolas.

Despedida I

En movimiento los astros giran y se doblan, se estrellan. La carga de los años, la carga del sonido. En pausa. Se paran sus brazos y mi corazón se agita. Se agita por ir, marchar, huir. Se agita por ti. En movimiento sus ojos, tristes y apagados, se tornan para echar un último vistazo. Su creación, su arte se ha marchado. Y tan solo queda el recuerdo de algo que fue y ya no será más.

La teoría del caos

Mente. ¿Qué hay en su interior? Por las mañanas, clases, gente. Ella. Sólo es ella. ¿Qué hay en su interior? Mente.

Allí dentro

Extraña luz que me abre el camino: déjame pasar, déjame verte y acompañarte por tu corta senda; déjame. Permíteme huir, refugiarme en lo anodino, en tu abrigo. Curioso rayo de impaciencia, misterioso eres. ¿A dónde me llevas? Triste chispa, triste final. Caminas como si algo temieses. ¿Qué es? Aquí dentro está mi alma. Te busco. Sé que, luz del cielo, estás ahí. Te encuentro caída en lo oscuro, en calma, y ahora, mi amada luz fría, responde: ¿triste final para otro, o acaso triste final para mí?

Galerías

  Yo he visto mi alma en sueños... En el etéreo espacio donde los mundos giran, un astro loco, un raudo cometa con los rojos cabellos incendiados...   Yo he visto mi alma en sueños, cual río plateado, de rizas ondas lentas que fluyen dormitando...   Yo he visto mi alma en sueños, como un estrecho y largo corredor tenebroso de fondo iluminado.   Acaso mi alma tenga risueña luz de campo, y sus aromas lleguen de allá, del fondo claro...   Yo he visto mi alma en sueños... Era un desierto llano y un árbol seco y roto hacia el camino blanco... Antonio Machado, Soledades. Galerías. Otros poemas.

Lágrimas en la lluvia

     Blade Runner é unha película de 1982 dirixida por Ridley Scott e protagonizada por Harrison Ford e Rutger Hauer, entre outros. A trama desenvólvese no ano 2019, nun futuro no que a enxeñería xenética fai posible a creación de robots escravos, fisicamente iguais que os humanos, chamados Replicantes.  Os Blade Runner son un corpo que se encarga de “retirar” aos robots que permanecen na Terra. Rick Deckard, un destes policías xa retirado, é chamado para rematar ca vida de catro Replicantes rebeldes. A partir deste momento, a película non deixa un momento de descanso, non deixa que apartes a mirada nin un instante da pantalla. Cada escena, cada personaxe, cada ambiente son capaces de saturar todos os sentidos.      Respecto á estética, paréceme impecable. Os ambientes continuamente cargados de humidade, cheos de personaxes e obxectos que non deixan de moverse nin un segundo. O feito de que durante toda a película sexa de noite, chova e haxa sempre...