Natarsis

Eu, filla do mesmo de sempre. Círculos que circulan circularmente. Xirando. Xirando e xirando. Filla do mesmo. Molesto. Pero o camiño tórcese e rómpese o ciclo. Vós, fillos do vento, liberdade. Escoitade canto podedes dar. Rompedes miñas orixes. Aprendo a escoitar o mundo que se abre continuamente. Péchase e volve a comezar pero xa non é o de sempre. Agora de cor, contraste, novos mundos, nova vista. Miradas. Agora nova mente, novo ser. Vós rompedes o eixe, os días, e facédeos de sons, sentidos, cores, brillos. Sodes libres, disfrutades. Escaravellos dourados de Exipto. Eu, coma vós, filla do mesmo, nacín pra ver cores, nacín pra ser libre.

Un paso adiante e outro atrás, Galiza, e a tea dos teus soños non se move. A espranza nos teus ollos se espreguiza. Aran os bois e chove. Un bruar de navíos moi lonxanos che estrolla o sono mol coma unha uva. Pro ti envólveste en sabas de mil anos, e en sonos volves a escoitar a chuva. Traguerán os camiños algún día a xente que levaron. Deus é o mesmo.  Suco vai, suco vén, ¡Xesús María!, e toda cousa ha de pagar seu desmo.  Desorballando os prados como sono, o Tempo vai de Parga a Pastoriza. Vaise enterrando, suco a suco, o Outono. ¡Un paso adiante e outro atrás, Galiza! X. M. Díaz Castro ( Nimbos )

Storyline:      Un estudiante quiere aprobar un examen y va a una biblioteca donde se queda atrapado hasta que la abren al día siguiente. Sinopsis:      En el transcurso de una noche, Luis (un estudiante de bachillerato) tendrá que superar el hecho de haberse quedado encerrado en la biblioteca de la ciudad, para poder aprobar el examen de filosofía que tiene al día siguiente. Al llegar todo le distrae, pero cuando por fin consigue centrarse, todo se vuelve contra él y un montón de dificultades se interpondrán entre él, su casa y el examen. Todo está cerrado a cal y canto y tendrá que buscar alguna forma para poder escapar. Finalmente, alguien abre la puerta, pero ya es demasiado tarde: ha amanecido. Protagonista: Descripción física:            - Nombre : Luis.            - Edad :  a punto de cumplir 18.            - Sexo :  hombre.    ...

Hai moitos tipos de viaxes: esas eternas que te cambian pouco a pouco, lixeiramente, que non se marchan ata que as botas, ata que te botan fora; e esas momentáneas, fugaces. Son capaces de cambiarte nun día, nunhas horas, en tan só uns minutos. Vanse cando menos queres que se vaian, botan fora o que nalgún momento fuches durante a viaxe. Son duras, violentas, fortes. O impacto da vida sobre a túa mente. Deixan baleiro. As viaxes só deixan un baleiro, unha mestura entre a nada e o todo. Baleiro? Tal vez. Viaxes distintas, para todos, a vida, a morte, trens e máis trens, autobuses, coches, xente, escaleiras, música, máis xente, máis música, familia, amigos, amigos que marchan pero nunca marchan, pintura e máis pintura, portas, animais, risas, máis pintura. Todo é fugaz. Fugaz e baleiro. Todo e nada. Baleiro? Tal vez.

Sempre pregunteime o mesmo. Por que a xente di que somos como capas de cebola? Cando era nena pensaba que sería porque as cebolas fan que choremos, porque pican os ollos cando as miramos. Pero agora entendo o que son as capas. Todos somos teas de historia, cubertas de momentos, problemas. Capas e capas que cando intentas quitar para descubrirte a ti mesma, só es capaz de atopar máis. Non hai un eu, só hai historias que nos compoñen como as capas ás cebolas.

En movimiento los astros giran y se doblan, se estrellan. La carga de los años, la carga del sonido. En pausa. Se paran sus brazos y mi corazón se agita. Se agita por ir, marchar, huir. Se agita por ti. En movimiento sus ojos, tristes y apagados, se tornan para echar un último vistazo. Su creación, su arte se ha marchado. Y tan solo queda el recuerdo de algo que fue y ya no será más.

Mente. ¿Qué hay en su interior? Por las mañanas, clases, gente. Ella. Sólo es ella. ¿Qué hay en su interior? Mente.